Ik kan er op een bepaalde manier slecht tegen. Dat je zo’n klootzak een agent eerst ziet neerschieten om die vervolgens nog eens van korte afstand door het hoofd te knallen, kan ik ondertussen fysiek wel aan, maar geestelijk nauwelijks.
Ik wil me ook niet voorstellen wat zich in het redactielokaal van Charlie Hebdo heeft afgespeeld, maar ik wil het wel weten.
Zo wilde ik ook alles weten over de moord op Van Gogh. Alles wat ik er over zag, hoorde en las maakte me woedend – net als nu – en op een gegeven moment begreep ik dat je die woede wilt behouden en juist níet kwijt wilt. Aldus Theodor Holman in Parool
Lees de hele column in Parool: LINK
———————————————————
En in de media wordt er slechts gepraat over het vrije woord. Kan je nog zeggen wat je wilt? Het gaat over de gevoelens van journalisten (bang of strijdvaardig) en het gaat over de maatregelen van de gemeente (ze gaan praten met redacties en moslimclubs).
Met die overload aan emoties en meningen, is er weinig ruimte meer voor gezond verstand. Er is weer een aanslag gepleegd en er wordt gezegd dat deze gepleegd is door (wederom) een bekende jihadist. Hallo! Wordt er iemand wakker?
Treden in vreemde krijgsdienst is een zware misdaad in Nederland. Ondanks dat, worden de zogenaamde spijtoptanten niet aangepakt. Met een bezorgde blik in de ogen meldt Justitie ons dat ze deze mensen “goed in de gaten gaan houden”. Samengevat: het is bekend dat zij een zware misdaad hebben gepleegd en zij vormen een bedreiging voor de Nederlandse samenleving… en uw overheid doet op zo’n moment…. “we kijken het even aan”. Tja….
Gelukkig heeft het volk voldoende emotionele TV-beelden om niet na te hoeven denken, anders zou Ivo Opstelten morgen gelyncht worden door de straten van Den Haag.
